สายสัญญาณงานกล้องวงจรปิด แบบ RG6 และ LAN

สายสัญญาณและสื่อไร้สาย ถูกนำเข้ามาใช้เนื่องจากความจริงอย่างหนึ่งเกี่ยวกับระบบเครือข่ายคือ ระบบเครือข่ายไม่อาจจะมีประสิทธิภาพดีกว่าที่สายสัญญาณสามารถรองรับได้

หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ประสิทธิภาพของเครือข่าย  จะถูกจำกัดด้วยสายสัญญาณที่ใช้ การที่กล้องวงจรปิดจะส่งสัญญาณภาพไปยังอีกเครื่องหนึ่งได้นั้น

ต้องมีการเชื่อมต่อกันด้วยสื่อนำสัญญาณประเภทใดประเภทหนึ่ง สื่อนำสัญญาณที่ใช้ในการเชื่อมต่อเครือข่ายมีหลายประเภทด้วยกัน

สายสัญญาณงานกล้องวงจรปิด

 

เครือข่ายระบบกล้องวงจรปิดในปัจจุบันนอกจากสายสัญญาณเป็นสื่อนำข้อมูลแล้ว สื่อไร้สายก็เป็นอีกทางเอกหนึ่งที่ใช้เชื่อมต่อคอมพิวเตอร์เป็นเครือข่าย เช่น WLAN (Wireless LAN)

เป็นเครือข่ายท้องถิ่นที่ใช้อากาศเป็นสื่อนำสัญญาณ ที่ผ่านมานั้นแต่ละบริษัทจะผลิตอุปกรณ์เครือข่ายที่ใช้กับ WLAN ที่มีลักษณะเฉพาะและอุปกรณ์ที่ผลิตจากต่างบริษัทกันจะไม่สามารถทำงานร่วมกันได้

จนกระทั่งช่วงหลังนี้ IEEE ได้กำหนดมาตรฐานเกี่ยวกับ WLAN หรือ IEEE 802.11 ซึ่งทำให้ปัญหาดังกล่าวหมดไป

สื่อนำสัญญาณที่ใช้ในเครือข่ายกล้องวงจรปิดสามารถแบ่งออกได้ ดังนี้

สายโคแอ็กซ์

สายโคแอ็กเชียล (Coaxial Cable) เป็นสายสัญญาณประเภทแรกที่ใช้ และเป็นที่นิยมมากในเครือข่ายกล้องวงจรปิดสมัยแรกๆแต่ในปัจจุบันเครือข่ายส่วนใหญ่จะใช้สายคู่เกลียวบิดและสายใยแก้วนำแสง

ส่วนสายโคแอ็กซ์ถือได้ว่าเป็นสายที่ล้าสมัยสำหรับงานติดตั้งในปัจจุบัน อย่างไรก็ตามยังมีระบบเครือข่ายบางประเภทที่ยังใช้สายประเภทนี้อยู่

สายโคแอ็กเชียล (Coaxial Cable) ส่วนใหญ่จะเรียกสั้นๆ ว่าสายโคแอ็กซ์ (Coax) จะมีตัวนำไฟฟ้าอยู่สองส่วน คำว่า โคแอ็กซ์ มีความหมายว่า “มีแกนร่วมกัน”

ซึ่งชื่อก็บอกความหมายว่าตัวนำทั้งสองตัวมีแกนร่วมกันนั้นเอง โครงสร้างของสายโคแอ็กซ์ประกอบด้วยสายทองแดงเป็นแกนกลาง แล้วห่อหุ้มด้วยวัสดุที่เป็นฉนวน

ชั้นต่อมาจะเป็นตัวนำไฟฟ้าอีกชั้นหนึ่ง ซึ่งจะเป็นแผ่นโลหะบางๆ หรืออาจจะเป็นใยโลหะที่ถักเปียหุ้มอึกชั้นหนึ่ง สุดท้ายก็หุ้มด้วยฉนวนและวัสดุป้องกันสายสัญญาณ

ส่วนแกนเป็นส่วนที่นำสัญญาณข้อมูล ส่วนชั้นใยข่ายเป็นชั้นที่ใช้ป้องกันสัญญาณรบกวนจากภายนอกและเป็นสายดินในตัว ดังนั้นสองส่วนนี้ต้องไม่เชื่อมต่อกันมิฉะนั้นอาจจะเกิดไฟช็อตได้

 

หัวเชื่อมต่อที่ใช้กับสายโคแอ็กซ์ จะใช้หัวเชื่อมต่อที่เรียกว่า BNC ซึ่งใช้ในการเชื่อมต่อระหว่างสายสัญญาณและเน็ตเวิร์คการ์ด หัวเชื่อมต่อแบบ BNC นี้มีหลายแบบดังต่อไปนี้

• หัวเชื่อมสาย BNC (BNC Cable Connector) เป็นหัวที่เชื่อมเข้ากับปลายสายสาย
  
  
• หัวเชื่อมสายรูปตัว T (BNC T-Connector) เป็นหัวที่ใช้เชื่อมต่อระหว่างสายสัญญาณกับเน็ตเวิร์คการ์ด
  
  
• หัวเชื่อมสายแบบ Barrel (BNC Barrel Connector) เป็นหัวที่ใช้ในการเชื่อมต่อสายสัญญาณเพื่อให้สายมีขนาดยาวขึ้น
  
  
• ตัวสิ้นสุดสัญญาณ (BNC Terminator) เป็นหัวที่ใช้ในการสิ้นสุดสัญญาณที่ปลายสายเพื่อเป็นการสิ้นสุดสัญญาณไม่ให้สะท้อนกลับ
  
  ถ้าไม่อย่างนั้นสัญญาณจะสะท้อนกลับทำให้รบกวนสัญญาณที่ใช้นำข้อมูลจริง ซึ่งจะทำให้เครือข่ายล้มเหลวในที่สุด
  
  

 

สายคู่เกลียวบิด

สายคู่เกลียวบิด (Twisted Pairs) เมื่อก่อนเป็นสายสัญญาณที่ใช้ในระบบโทรศัพท์ แต่ปัจจุบันได้กลายเป็นมาตรฐานสายสัญญาณที่เชื่อมต่อในเครือข่ายแบบท้องถิ่น (LAN)

สายคู่เกลียวบิดหนึ่งคู่ประกอบด้วยสายทองแดงขนาดเล็ก เส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 0.016-0.035 นิ้ว หุ้มด้วยด้วยฉนวนแล้วบิดเป็นเกลียวเป็นคู่

การบิดเป็นเกลียวของสายแต่ละคู่มีจุดประสงค์เพื่อช่วยลดคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าที่รบกวนซึ่งกันและกัน

สายคู่เกลียวบิดที่มีขายในท้องตลาดมีหลายประเภทด้วยกัน ซึ่งสายสัญญาณอาจจะประกอบด้วยสายคู่เกลียวบิดตั้งแต่หนึ่งคู่ไปจนถึง 600 คู่ในสายขนาดใหญ่

สายคู่เกลียวบิดที่ใช้กับเครือข่าย LAN จะประกอบด้วย 4 คู่ สายคู่เกลียวบิดที่ใช้ในเครือข่ายแบ่งออกได้เป็น 2 ประเภทคือ

STP (Shielded Twisted Pairs) หรือสายคู่เกลียวบิดหุ้มเกราะ

UTP (Unshielded Twisted Pairs) หรือสายคู่เกลียวบิดไม่หุ้มเกราะ

 

 

คุณสมบัติพิเศษของสายคู่เกลียวบิด

การใช้สายคู่เกลียวบิดในการรับส่งสัญญาณนั้นจำเป็นต้องใช้สายหนึ่งคู่ ในการส่งสัญญาณ และอีกหนึ่งคู่ในการรับสัญญาณ ซึ่งในแต่ละคู่สายจะมีทั้งขั้วบวกและขั้วลบ

ในการทำเช่นนี้เป็นเทคนิคอย่างหนึ่งในการรับส่งข้อมูลที่เรียกว่า “Differential Signaling” ซึ่งเทคนิคนี้คิดค้นขึ้นมาเพื่อที่จะกำจัดคลื่นรบกวน (Electromagnetic Noise) ที่เกิดกับสัญญาณข้อมูล

ซึ่งคลื่นรบกวนนี้เกิดขึ้นได้ง่าย และเมื่อเกิดขึ้นกับสายสัญญาณแล้วจะทำให้สัญญาณข้อมูลยากต่อการอ่านหรือแปลความหมาย

 

 

ตัวส่งสัญญาณจะส่งสัญญาณสองสัญญาณ ซึ่งสัญญาณหนึ่งเป็นสัญญาณบวกบนสาย T+ และอีกสัญญาณหนึ่งคือสัญญาณลบบนสาย T- เมื่อถึงปลายทางสัญญาณ T- จะถูกผกผันอีกที

ซึ่งถ้าไม่มีคลื่นรบกวน สัญญาณ T+ และส่วนกลับของสัญญาณ T- ควรจะมีลักษณะคล้ายๆกัน แต่ถ้ามีคลื่นรบกวน สองสัญญาณนี้จะมีส่วนที่แตกต่างกัน

ซึ่งส่วนที่แตกต่างนี้เกิดขึ้นจากคลื่นรบกวนนั่นเอง ตามทฤษฎีของคลื่นรบกวนแล้ว คลื่นรบกวนจะเกิดขึ้นกับทั้งสองสัญญาณในขนาดที่เกือบจะเท่ากัน

ดังนั้นเมื่อกลับอีกสัญญาณหนึ่ง แล้วบวกทั้งสองสัญญาณเข้าด้วยกัน ส่วนที่เป็นสัญญาณรบกวนก็จะถูกหักล้างกันไป ทำให้ได้เฉพาะคลื่นสัญญาณที่ต้องการจริงๆเท่านั้น

 

 

Related link :  สัญญาณกันขโมย      ระบบรั้วไฟฟ้า